مزهٔ شیرین

سه روز پیش بود، وقتی‌ رسیدم خانه، دیدم پستچی آمده و بسته‌ای داشته ام و نبوده ام که بگیرم. ۵-۶ دقیقه‌ای راه هست تا دفتر پست. توی راه فکر می‌ کردم که چی‌ هست. من که منتظر چیزی نیستم. یک حدسایی زدم و وقتی‌ رسیدم دیدم بسته از ایرانه؛ یک کادو با یک کارت. چند روزی البته زود رسیده بود با حساب و کتاب فرستنده.

کادو را هر جورش را آدم دوست دارد. ولی‌ وقتی‌ پستچی بیاورد، یک مزه اضافه هم دارد، مزه اینکه، وقتی‌ نمی‌‌بینندت هم به یادت هستند. این مزهٔ شیرین هست، وقتی‌ تلفنی داری از یک دوست که نگرانت است. نگران یک کلمه در فیسبوک. این همان مزه ایست که وقتی‌ یک pm می‌‌گیری که کاری ندارد جز احوالپرسی میچشی. وقتی‌ امیلی‌ می‌رسد یا آفلاینی از دوستی‌ که به قول یکیشان "خیلی‌ برای آدم آشنا هستند".